Nga prof. Agim Vinca
Je mikja ime më e mirë në këtë qytet të rrafshët, me ajër të pastër e ujëra të kaltër.
E lehtë, praktike, e urtë si manare, mikesha ime larushe, lozonjare.
Më shoqëron në freskun e mëngjesit, kur zgjohem nga gjumi i lehtë i natës, a në mesditë, kur dielli djeg si saç. Herë-herë dhe buzëmbrëmjeve, kur disku i artë zbret në horizont,
në atë vijë të qartë si vizatim shkollari.
Të shpie sakaq në plazh, në treg, në park, te qoshku ku shiten gazetat dhe te Dredhëza për kafe.
Dy rrota, një zinxhir, një shalë, dy pedale, mikja ime e butë si dele; e urtë si manare…
Për kë të këndoj, në mos për ty? Për ata që s’dinë ç’është dhembja, dashuria; që s’duan të dëgjojnë për nder e njerëzi; që i luten Zotit pa e njohur atë thellë në vete; që s’kanë dëgjuar kurrë për vargun majakovskian, lutje e britmë bashkë: «Në zemrën e zhuritur nuk hyhet me çizme!».
Për kë të këndoj, më thuaj, për kë? Për posterët e zbërdhulët a piedestalët bosh? Ç’marrëzi,
o Zot!
Më mirë të shkruaj ode për ty sesa të ngre lart fronin mbi pleh e plehun mbi fron, siç thoshte Niçja i marrë në urtësitë e tij të pavdekshme.
Më të ëmbla se ti janë veç mbeskat e mia, Bora e Lea, po ato janë larg, shumë larg nga këtu.
Bicikël e dashur, legjendë e gjallë!
Me ty udhëtonte për tek nxënësit e vet djaloshi shëndetlig me emrin Migjen, që hipur mbi ty, si mbi Pegas, shkonte drejt vdekjes e pavdekësisë.
Tek sjell ngadalë pedalet trotuarit skaj varrezave të qytetit, më kujtohet porosia e sime motre: «Ruaju nga makinat, vëlla! Dhe nga qentë langaçë. Po shtohen çdo ditë në rrugë e në fushë…». Dhe në pallatet shumëkatëshe, motër e dashur.
Rruga më bie shpesh këndej, te kjo muranë me mure e selvi, ku marrin fund të gjitha rrugët, shtigjet, adresat, ëndrrat…
Stop! Stop! Stop! dyrrotaku im. S’jam gati të iki nga kjo botë. Kam edhe shumë punë për të bërë!
Në fshatin tim dikur, gjysmë shekulli më parë, kur ti ishe specie e rrallë, të quanin «toçak».
E me «toçak» mund të shkoje në shkollë e në mulli, por edhe në «bollnicë» e në «opshtinë».
Dy rrotat e tua si dy rruzuj paralelë; dy botë në lëvizje, që s’kanë të ndalë, mësa dielli e hëna!
Forma jote, konstrukti yt fizik, më bind mua ngasësin me trup e shpirt, se Rrota është shpikja më e madhe e njerëzimit dhe se ti je e para ndër shoqe!
Je mikja ime më e mirë në këtë qytet të rrafshët si tepsi, ku ka shumë njerëz, zhurmë e vetmi;
tek endem si somnambul ndanë Drinit ujëshumë, i vetëm në turmë, si buzë Senës dikur
Seul dans la foule!
Vae soli! vogëlushja ime. Mjerë i vetmi, në këtë katrahurë…
Je zinxhir i anktheve të mia; spektër ngjyrash të ndezura:
bardhë, kaltër, kuq… si zemra!
Biçikleta ime, muza ime metalike, Pegasi im grotesk!
