Nga Skënder Minxhozi
Ashtu siç kishte bërë edhe më parë, sot, pas takimit me partitë e vogla parlamentare, Presidenti Meta ka përsëritur sot kërkesën për zgjidhjen e “krizës serioze kushtetuese, institucionale dhe të përfaqësimit ku ka hyrë vendi”. Ishte një formulë e hedhur qëllimisht edhe në të shkuarën, rreth përcaktimit zyrtar që kreu i shtetit i bën situatës që po kalojmë prej mesit të shkurtit.
Megjithëse pas 17 shkurtit Ilir Meta e ka kritikuar një dy-tre herë formalisht vendimin për djegien e mandateve parlamentare nga opozita, ai harroi t’jua thoshte këtë gjë (të paktën në komunikatën zyrtare nuk përmendej askund), partive që takoi sot dhe të cilat e kanë vendosur këtë akt me gërma të mëdha në platformën që kanë paraqitur për daljen nga kriza.
Me këtë hap, Meta e fshiu edhe atë pak kriticizëm ndaj marrëzisë kolektive të opozitës shqiptare të dy muajve më parë, një marrëzi që ka marrë kritika të forta në të gjitha gjuhët e huaja kryesore, këtej dhe andej Atlantikut.
Presidenti nuk mori asnjë angazhim konkret përballë Mediut, Shehit, Dukës, Ndokës e Dules. Frazat evazive të deklaratës zyrtare na tregojnë indirekt se ky takim ka shërbyer vetëm për të vënë edhe një herë në dukje pafuqinë e presidentit dhe vetë-paragjykimin për rolin që ai duhet të ketë në këtë situatë delikate.
Shqipëria është në krizë. Kjo s’ka asnjë dyshim. E kotë të fshihemi pas gishtit. Por kjo e sotmja nuk është vetëm kriza e mandateve të djegura, ose e arrogancës së maxhorancës qeverisëse. Kriza është gjithashtu e prekshme dhe prezente edhe në degjenerimin logjik të opozitës për t’i ikur përgjegjësisë së përfaqësimit dhe të pjesëmarrjes, në vendimin e saj sa gjakftohtë aq edhe të papërgjegjshëm, për të dalë ngë sistemi politik dhe institucional me vullnet të plotë dhe për ta shkëmbyer zanatin e politikanit, me atë të mitingashit që shkul pllakat e rrugës.
Kriza është më në fund edhe tek presidenti i kapur nga e shkuara dhe e tashmja e tij politike, me njërën këmbë tek ish-partia dhe tjetrën tek gjoja-presidenca. Ilir Meta është pjesë e krizës “kushtetuese dhe institucionale”, siç e përcakton presidenca gjendjen aktuale. Si e tillë, kriza e sotme e ka njërin ndër burimet kryesore tek paradoksi i një presidenti të dyzuar, të kompleksuar dhe në dizekuilibër të plotë politik.
Pasi i shkroi letër Donald Trumpit kundër Edi Ramës dhe pasi refuzoi t’i japë udhë procesit kushtetues dhe të pakundërshtueshëm të ndryshimeve qeveritare, duke u angazhuar në një zinxhir të shëmtuar batutash në distancë me Edi Ramën, Presidenti Meta mundi të prekë me dorë sesa relativ dhe irelevant e ka bërë postin e lartë që mban, pas shkurtit të mandateve.
Ai thërret në takim partitë e vogla që megjithë respektin, nuk kanë thuajse asnjë rol në zgjidhjen e një krize të shkaktuar nga dy të mëdhenjt, plus partinë që udhëhoqi në fushatën e fundit elektorale. Presidenti është i destinuar të ketë një rol margjinal në krizë, pasi në dy muaj e gjysëm nuk rezulton të ketë pasur asnjë konsultim me Ramën, Bashën apo ambasadorë e zyrtarë të lartë, të angazhuar për paqëtimin e punëve në Tiranë.
Kreu i shtetit ka ndërtuar gur pas guri rreth vetes, pas vitit 2017, murin e lartë të paragjykimit dhe anësisë. Dhe kur je në një pozitë të tillë, ke pak hapësirë për veprim në kohë të këqia si këto që po kalojmë.
