Shumë studiues, besojnë që ne nuk jemi qytetërimi i parë i përparuar që ka ekzistuar në Tokë. Ata pretendojnë se në prehistori, historinë e paregjistruar, mund të kenë ekzistuar, lulëzuar, rënë dhe humbur një ose më shumë civilizime të përparuara. Ndërsa ky është një koncept i çuditshëm për shumicën e njerëzve, nuk është dhe aq i çmendur sa duket në pamje të parë.
Sidomos nëse kemi parasysh se ajo që mund të ndodhë me ne, mund të shpaloset pa ndonjë paralajmërim. Shanset janë, që nëse jeta fillon përsëri, askush nuk do të mbante mend që ne kishim ekzistuar ndonjëherë. Nëse është kështu, atëherë, kush mund ta thotë se siguri se nuk kanë ekzistuar qytetërimet e përparuara mijëra vjet para historisë sonë të regjistruar?
Stacionet energjitike do të mbyllen shpejt
Nëse bota do të prekej nga një virus i papritur super-ngjitës, do të goditej befas nga meteor, një shpërthim diellor, një luftë bërthamore, apo edhe një pushtim alien, jeta do të zhdukej. Sidoqoftë, shumë prej nesh nuk e kuptojnë se sa e paqëndrueshme është ekzistenca jonë këtu në Tokë.
Le të themi, që shumica dërrmuese e jetës njerëzore do të zhduket, nga ndonjë nga situatat hipotetike të përmendura më lart. Por me siguri që do të kishte të mbijetuar, apo jo? Dhe ata nga do e merrnin energjinë e nevojshme? Meqë nuk do të ketë asnjë person që do të kujdeset për to, stacionet e energjisë, dhe bashkë me të, furnizimi me energji elektrike në botë, do të ndërpritej relativisht shpejt.
Në fakt, shumë prej tyre do të fikeshin për të shmangur ndonjë katastrofë tjetër. Sidoqoftë, me askënd që t’i mbikëqyrte këto procedura, termocentralet bërthamore, ujërat e tyre ftohëse, do të shkonin drejt një shkrirje. Skenarët e llojit të Çernobilit, do të shiheshin kudo përreth planetit.
Të gjitha objektet e krijuara nga njeriu do të zhdukeshin, dhe mbijetonin vetëm objektet e lashta prej guri
Shumica e objekteve të bëra nga njeriu, qoftë nga druri, plastika, metali, ose ndonjë gjë tjetër përveç gurit thjesht do të zhduken. Madje edhe në rrugët që do të pushtohen nga bimësia brenda disa dekadash. Brenda vetëm 10.000 vjetësh, nga të gjitha mbjetjet do të ekzistojnë vetëm ato prej guri.
A është ndonjë çudi që strukturat që kemi trashëguar nga bota e lashtë janë ndërtesat, monumentet dhe statujat e gdhendura nga guri? Por sa prej strukturave tona moderne mund t’i mbijetojnë mijëra, madje qindra mijëra vjetëve në të ardhmen? Ironikisht, do të ishin më së shumti ndërtesat që nga antikiteti, ato që do të mbijetonin ende.
Mitet dhe legjendat
A ka pasur vërtet një përmbytje të madhe, edhe pse vetëm në formën e disa episodeve të përmbytjeve të lokalizuara por të konsiderueshme, që mund të kenë zhdukur tërësisht komunitete të tëra? Fatkeqësi të tilla natyrore, do të dukeshin me siguri si fundi i botës për ato qytetërime që i përjetonin ato.
Dhe çfarë lidhje kanë ato me tregimet e “perëndive” – qenie më të larta me një teknologji të përparuar që sunduan mbi njerëzimin? A janë të vërteta këto legjenda? Apo mund të ketë ndonjë të vërtetë për histori të tilla? Më pak fjalë, do të shohim mundësinë e të mbijetuarve, nga një situatë e tillë e “fundit të botës’.
Po sikur “zotat” e së kaluarës, të ishin të mbijetuarit e një qytetërimi edhe më të vjetër të përparuar? A mund të shpjegojë kjo fuqinë (apo teknologjinë e përparuar) të Zotave? Apo njohuritë e përparuara të perëndive? Sigurisht që ky është një koncept interesant.
Egjipti i lashtë
Nëse shohim egjiptianët e lashtë, është krejtësisht e dukshme dhe madje e pranuar nga dijetarët kryesorë, se ata e kanë nisur qytetërimin e tyre tashmë në kulmin e fuqisë së tyre, dhe më pas pësuan një rënie të përhershme. Për disa studiues, të cilët janë mënjanuar nga shumica e ekspertëve kryesorë, kjo sugjeron që egjiptianët “morën” mbetjet e një qytetërimi të lashtë, “të humbur”.
Nga këto lloje teorish, përgjithësisht pranohen pretendimet e mëtejshme se struktura të tilla të lashta si Piramidat e Gizës, kanë më shumë gjasa të jenë monumente dhe ndërtesa të një shoqërie të tipit Atlantease, në krahasim me punën e vetë egjiptianëve.
Të mbijetuarit, do të reduktoheshin në njerëz të shpellave
Tani, le ta pranojmë që disa njerëz i kanë mbijetuar katastrofës hipotetike të botës moderne. Çfarë do të bëhet me ta? Ata me gjasë nuk do të merren me rikuperimin e teknologjisë së dikurshme, apo gjërave të asaj natyre. Shanset janë, që pasi sistemi të jetë zvogëluar dhe energjia të jetë jashtë funksionit, ata të shqetësohen vetëm për mbijetesën e tyre.
Ata nuk do të jenë më në krye të zinxhirit ushqimor. Pa ndihmën e bollëkut modern të pajisjeve teknologjike dhe ndërtesave të përparuara, shumë njerëz të mbijetuar do të jenë një pre e lehtë për kafshët e egra të uritura. Çdo i mbijetuar, do të ishte i preokupuar me gjuetinë dhe grumbullimin e çfarëdolloj ushqimi, që mund të gjente dhe për strehimin e tij.
Ndërsa brezat zëvendësojnë njëri-tjetrin, do të rikthehej lidhja e njerëzimit me botën “e vjetër”. Nga brezi i tretë dhe i katërt, shanset janë që kujtimet për katastrofën para Tokës, nuk do të qenë të ndryshme nga ajo që mitet dhe legjendat janë për ne tani. Shkurt, jeta do të fillonte sërish nga e para.
Teknologjia e lashtë e avancuar
Shumë nga historianët e mirënjohur, nuk e pranojnë konceptin se shumë nga qytetërimet e lashta, përfshirë egjiptianët dhe sumerët e lashtë, në një moment në të kaluarën e largët, kanë pasur një teknologji të përparuar. Megjithatë, ky koncept mbështet nga shumë dëshmi. Ne mund të shohim në pajisje të tilla si “Bateria e Bagdadit’ ose gjurmët e acideve në tunelet e brendhshme të Piramidës së Gizës, që sugjerojnë një lloj brezi të energjisë elektrike.
Po ç’mund të thuhet për sitet e shumta arkeologjike në mbarë botën, që thuhet se tregojnë shenja të shpërthimeve bërthamore në të kaluarën e largët? Një shembull i shquar është Mohenjo-Daro, të cilin disa studiues, sidomos Dejvid Davenport në librin e tij “Shkatërrimi atomik 2000 vjet Para Krishtit”, kanë vënë në dukje se armët bërthamore janë ndërtuar dhe përdorur shumë kohë më parë. Kjo natyrisht, do të sugjeronte, siç thotë Davenport, se ekzistonte një qytetërim shumë i avancuar.
Listverse – Bota.al
