Këngë për shpirtin
Ç’i bëre vetes këtë mbrëmje
Shpirti im!?
Ndërsa pi verë;
Shtjell të vërteta,
Hapet një derë,
Largen ëndrrat e vjetra.
Kënaqu shpirti im,
Me gjëmat e tua të reja.
Britmën e thellë që ti e lind përditë,
Shpërtheje në një ardhje,
Dorë lamtumire nuk tundet gjëkundi.
Je si një anije që unë nis çdo ag,
Drejt brigjesh të përthyeme nga heshtja
Dhe beteja me të.
Të përball me ashpërsinë e tyre.
I pangopuri shpirt,
Ti më ke bërë mua si veten;
Perëndeshë dashurie.
Ndaj ti sonte e përnatshëm ke nevojë për mua
Gjuetari im.
Sillu qark çdo gjëje times, njihe,
Britmoje kafazin.
S’janë për ty kufijtë fizikë,
Njerëzorë.
Qetësohu dhe shko veç anës Drinit të Zi;
Aty fle një mrekulli.
Një mrekulli frike mbytet gjithashtu,
nga ajria e vonë.
Mos u kthe më nga udha prej ëndrrës.
Unë thjesht ta rrëfeva.
Ik, se të gjej unë ty.
Shpirti im gazmor,
Kështu duhet të jesh gjithherë,
Pashkë e bukur vendlindjeje!
Kur ne u takuam për herë të parë…
Ai mali përballë është mali im;
Nga bujtina e kuqe, dukej si djall i butë bore.
E burrat pas nesh desh kurore!
Pasqyron mijëra kuriozitete, që ti i mbledh teksa puth dorën time;
Që vetë lëshon kujtime, si lëvozhga muresh të dalë boje.
Oh sa dua që mali përballë të bëhet tani, po pikërisht tani edhe yti….
Na magjepsi të dyve, i shtrenjti Im, na ktheu në hoje.
ndjenjë
Të kam thënë; të rëndësishme janë kthimet.
Dhe lulnimi i murit pas kthimit tend.
Aty te rrasa e vjetër, në oborrin e gurëve të bardhë,
Ku bëhet kurora e fjalës së parë,
Nuk mund të mos gjallohet buza e dridhur e flakës së qiriut
Të ndezur prej ikjes së pakthyeshme, të një riti ndoshta pagan.
Do të sodis lulen e brishte në murin e çelur për shkak të hënës.
Syri i hënës të thotë që rrugët janë të gjitha njësoj,
Dhe kthimet lahen në të njëjtin vend.
E kam besuar, të takova në pellgun, ku lindin oazet e shkretëtirave
Të ngrira, ku shlodhet kali dhe mëzi i perandorisë së sapoformuar
Me emrin e mirë të Paqes.
Nisjet bëhen të gjitha në emër të Paqes,
Dhe kthimet në emër të dashurisë.
Kështu dhe humbja më e madhe ka një dritare,
Ku valëvitet lulja që tashmë kërkon diellin ta ujisë.
Ti je pas kurmit të kujtesës aktuale dhe pas gjoksit të resë
Që pritet të shpërthejë në pikun e dëshirës sate.
Unë vij në shtjellën tënde…
Ku sofra ngjitet përkrah zjarrit dhe iktarit
Gur-gur ngjitet muri, që gjithmonë më duhet ta kapërcej
Vetëm se është një kufi dhe një bli,
Nën të cilin nuk mund të prehem pa radhë dhe pa dëshirë.
M. gj. s. më mirë të përpiqem drejt gurit të çmuar
Dhe lules së shpërbërë prej dritës së tij
Deri aty, ku mendon se është e mundur ngjitja dhe
Lulja nuk mund të lulnohet.
E në këtë kohë të mbrame, duket testamenti yt,
Që për shtak të kohës nuk i përshtatet lules,
por murit që e mbiu.
Çdo gjë nis nga ylli më i largët.
Liria është fati që gjithmonë e provojmë ndryshe nga shfaqja,
Që nga koha e njeriut të parë
I cili megjithëse s’ dëshironte të qenit njeri
Qau përpara zotit të tij.
Sepse në shportën e krishtëlindjeve nuk gjeti asnjë dhuratë për veten.
Atë ditë pa ylberin të ikte prej myshkut të lotit,
Që në fundin e ndjenjës së përmbytur qe kthyer në një yll kujtese.
Sundimi i brishtë.
Gjeta një unazë,
M’u duk më tepër se dhuratë,
Pjesë e profecisë për pararendjen dhe e desha,
Siç mund të duash gjërat që e di që s’ mund t’i kesh përfundimisht.
I tillë është rezultati i tundimit prej së bukurës,
Dhe prej sensit të rrallësisë deri në vdekjen e mundshme.
Po ta kërkoj do ta gjej zëdhënien e trishtë të thelbit të verdhë,
Ku rri dialektika e konsolidimit të bashkësisë.
Kjo majë do të jetë e brishtë, për shkak të ngjyrës
Dhe për faktin e thjeshtë,
se arin e prek, por s’mund ta sundosh.
Lumi që fle nga mallkimi i Zanës
Asgjë s’e ngjall lumin që fjeti nga ngrirja e një moti,
Para stisjes së gjallë të lëkurës së tij,
Zana u la dhe kapërdiu zemrën e bardhë të ujit,
Duke e ditur se ajo nuk mund të rrahë pa dritën e diellit.
Dhe e kalli në ferrin e moçalit që del në rrugën pas shtegut të ngushtë,
Ku bashkohen lurnat e hijshme të vajzës së hënës,
që ka frikë të vdesë,
Në vëndin që s’i takon.
Ndaj për të zgjuar lumin nga mallkimi iZanës
Pëshpëriti në veshin e guaskës së Djallit të ngrirë
Urrejtjen e veshur me kurthe rinie,
Dhe e vuri në gjumë të përjetshëm.
Pas kësaj asgjë nuk mund ta ndalë rrjedhën nga shtrati.
Midis dy kohëve
Mos më thuaj që koha kurrë nuk të mjafton për të më shkruar,
Midis asaj që them dhe asaj që pres, ka një urë harkore të gjelbërt
dhe pushimi,
ndodh vetëm e vetëm, sepse na nevojitet reformimi i mbramë.
Ajo është koha ime,
Ku qetësitë kthehen në qefinë.
Dhe pritja në ulkonjë të uritur fatesh të reformuar rishtaz.
Katapulta e krijimit
Thahu gjeth e dil në majë
Aty ku lulja tret vështrimin,
Sa kur të hijet nur i saj,
Do ulet preh’r i perëndimit.
Mos u beto nëse se sheh,
Me të vërtetë atë naltim.
Se brez i zanë i kësaj ane,
Do shtiret se ka bërë betim.
Veç ty nuk mundet me ta mohue
Dukjen që at’lloji i ngjan,
Në përbetimin e kësaj nate
Do klithem se jam pa timin zan’
E pakthyeshme
Gjegjen time e ke n ë portën e drunjtë,
Aty ku lihen të gjtha porositë e pakthyeshme.
Po çahet drita e mëngjezit,
Nga reja e blertë e ëndrrës sime
Që di të jetë e njëjtë.
e të lindë përsëri të nesërmen e një kështjelle fjale,
Të ngrirë nga liria e mangut.
Sillu përreth qerthullit të prirur për ikje dhe shmang’je të prapë.
Dil dhe kërko fatin tend.
Pranë meje di të flerë kthimi.
Dhe Kthimi është i pakthyeshëm.
Unë e di se ç’do të thotë të presësh një fëmijë
Gjithçka është Brenda teje edhe ti, edhe thëngjilli i vogël ,
Me të cilin do të shkaktosh pështjellën e zemërimit të oqeanit blu,
Që nuk mund të jesh absolutisht vetëm.
Thirre përpara se të qash intrigën e zanës së fundit,
Për të të thënë se çdo gjë do të jetë e lehtë,
Por ajo nuk mundet, se e ka braktisur premtimi hyjnor,
Pas hënës së plotë a pas rrufesë së rrezes së diellit.
Tashme një zë shuhet në thermin e përkulur të brinjës sate të butë,
Dhe prêt të ushqehet, me idenë e kapërthyer se duhet të jetë vetvetja
Ti thua se ke nevojë për këshilla të dheut dhe ujit,
Që në kulmin e epshit ngjizën baltën më të ëmbël
Dhe më të imagjnueshme për syrin ndëshkues të qënies së parë.
I tillë është ndëshkimi; të shohësh rastin më të bukur
Që nuk mund ta rikrijosh për të qenë e barabartë
Me të gjitha reptimet e perëndeshave të zhveshura nga ndikimi i fatit,
Ose të jesh në rrugën e duhur për të krijuar diej lotësh.
Dhe të ushqesh me duar kristali ekuilibrin e dritës në errësirën e burimit të fshehtë,
Ku rrihet dhe lahesh me floknajën e vetme që sapo ka lindur
Dhe vuan nga narcizmi i justifikuar,
sepse vetëm në këtë moment është vetëm me ty,
Më vonë do të matet me bukuritë e kësaj bote,
Në stinën fantastike të kërshëllimit të erërave,
Dhe do bindet që nuk është foleja e vetme e pranverës,
Që vjen me vonesë për shkakun e flirtit me dallëndyshen e parë.
Ku vegimet i ruhen fshehtësisë së frikshme të dyzimit njerëzor.
Në pasqyrën e trillit të trishtë të kamjes diellore në shfaqje e sipër.
Dua të them që ti je si garancia e trëndafilit të purpurt,
i cili ka dy momente të ndryshimit të ngjyrës,
Në vazon e dëshirës për të qënë më e bukura ndër të prajshme…
Dhe duhet të mësohesh me ndryshimin e radhës,
Që ndryshe nga të tjerët nuk të kërkon të thuash sesi ndjehesh,
Sepse në flakën e shikimit tënd digjet dëshira për ta pasur.
Asnjë këshandëll e ndritshme ylberi nuk guxon të shfaqet para tij…
Ndëshkimi
Jam larë shpesh në honet e zbrazëta të hënës së tokës,
Dhe rrezet e diellit më kanë tharë njollat e mykura të shkulmit jetim.
Më kanë dënuar më pas, duke më lënë vetëm për ditën e fatit,
Dhe unë rrekem të gjej mes lotit të huaj, gabimin tim.
Njerëzore qënka, të falësh të dashurin që shkon në agim.
Të luash me fatin në ajrin që thith, pa njolmën e lules së re.
Te klina e kapërdime e besimit të gruas në burrë, mësoj të falem
Dhe shoh si shkon pa pezëm dhe ankth, jehona e bërë pre.
Ti nuk dëshiron të njohësh intrigën e gjatë të delirit në ty.
Shelgu i mëngjesit lëpin ojet e panikut dhe stërpik në vetmi.
Ajo që po thyen gështenjën e mpirë të dimrit, është fjala ime.
Njeriu duhet të flasë për jetën e tij , sepse vetëm atëherë soset ndëshkimi.
Ura e mungesës
Ti je mësuar të më mungosh.
Rri pas malesh që s’ulen kurrë,
Por unë jam mësuar të pres
Dhe rri në jahte, që s’ bëhen urë.
