Nga Frrok Çupi
Kur thonë se ‘Lul Basha bën vrap në vend!’, dhe e mendojnë këtë si një ‘naiv’ të rastit, të gjithë gabojnë. Meqë po e shtrojmë idenë e pritjes tamam në fushën e politikës, prandaj po marrim ‘Lulin’. Por ai nuk është një budalla, është një njeri që shumë- shumë e ka zënë ‘histeria e mbrojtjes’. Ia ka dalë për bukuri që, të paktën këta shtatë vjet, të ekzistojë duke pritur radhën.
Kështu janë vendosur të gjithë në radhë dhe po presin. Ndoshta nuk dallohen kaq qartë në ‘radhën e qumështit’, por në fakt janë njësoj si Luli.
Ja kush pret i pari: Këta që presin Evropën, ndoshta edhe ju dhe unë që po flasim.
Kjo është njësoj si ‘pritja e ëmbël’ e vajzave VIP. Të gjitha zënë radhën cila do ta shpallë e para shtatzëninë. I ndiqni lajmet: ‘Vlogerja në pritje të ëmbël… E dashura e Led…, në pritje të ëmbël, Arb…, në pritje të ëmbël, Bler…, Klea, Diell…, në pritje të ëmbël’. Pse e shfaqin ‘pritjen…’ kaq dashurisht këto vajza të njohura? Për to nuk ka rëndësi nëse një ditë do të jenë nëna apo ç’nëna do të jenë; rëndësi ka që të duken si të plotësuara, me shtatzëni… Edhe Shqipëria politike- një vajzë e tillë është: Në pritje të ëmbël me Evropën. Dihet se organizatat e Evropës shpesh i bëjnë të pabërën, premtojnë e nuk bëjnë gjë, e lënë në fund të radhës, e prozvaldin, i tregojnë karotën, i fusin pyka, këshillojnë si nga Olimpi ‘bëj kështu se ndryshe’ të rraha…, megjithatë Shqipëria politike pret Evropën. ‘Shtatzëninë’ evropiane e kërkojnë politikanët, se sa për popullin- populli e ka të garantuar europianizmin që kur e bëri zoti Shqipërinë në këtë breg deti. Por Evropa pranon që të jetë si një vjehërr harbut për secilën nga ‘shtatzënat’ politike: Kur Evropa rreh qeverinë, del presidenti e hap barkun e fryrë; kur Venecia thotë broçkulla, dalin të dy palët se cila të kapë kotësira për vete… Vetë Evropa politike, e cila është e dyshimtë si e tillë, ndodhet në krizën e kthesave; ndoshta ditën që i vjen radha Shqipërisë, ajo do të jetë tjetër gjë. Si vetë njeriun, edhe shtetet e koncorciumet politike- në kthesa i përgjojnë mjerimi, sëmundja, vdekja. Sëmundjen e vet Unioni Evropian po ua transmeton këtyre që presin… Presin duke humbur dinjitetin.
Edhe vetë Evropa pret…, po çfarë pret?
Është përgjigje e shkurtër: Evropa pret Trampin. Edhe në raport me ne shqiptarët- Evropa pret Trampin. Ditët e fundit Evropa ka fituar njëfarë supermacie, atë supermaci lojërash ‘poshtë brezit’, lojëra që zakonisht luan me shtetet e vegjël, sidomos qëkurse Evropa nuk ka më burra shteti.
Këto ditë, Evropa iu punoi një reng shqiptarëve, pavarësisht se në Kosovë- por njësoj do ta bënte edhe në Tiranë: Në momentin kur po ndërtohej kështjella e paqes në gadishull, sidomos mes Kosovës e Serbisë, Evropa ngriti akuzë kundër liderëve çlirimtarë në Kosovë. Tani duhet të presin të gjithë: Presidenti para kryqit, Ushtria Çlirimtare do të pyesë veten a jam në gjumë apo jam kriminele; Vuçic do të presë pafajësinë e Millosheviqit; Mati do të presë derisa ufo-t të ndërtojnë ‘shtëpinë e verdhë’ që nuk ka ekzistuar kurrë… Por mbi të gjitha Evropa do të presë nëse presidenti Trump do t’i japë koncesione. Në luftën e egër dhe të heshtur përballë Kinës së bombës ‘virus’, Evropa do të përdorë influencat ballkanike për të dalë nga kriza e ekzistencës. Evropa ndodhet në një vizion të ngrysur, dhe në të njëjtën atmosferë i përdor edhe konfliktet, mjediset, heronjtë. Evropa politike nuk ka zgjidhje, prandaj pret… Nuk e shikoni lidershipin e saj si në një teatër absurd?: Gjithçka është e pazgjidhshme, nuk ka burra shteti, nuk ka liderë, njëri mund të zërë vendin e tjetrit dhe secili vendin e Amerikës… Presin.
Këta që presin atë që nuk mundet…:
Jo të gjithë ia kanë idenë, madje shikojnë aq ngushtë sa vajza ‘histerike’ e Frojdit që ra në depresion për shkak të ‘un-it’. Kur i ishte afruar një djalë, ajo mendoi se e gjeti ‘kalorësin’. Mirëpo ai iku për vete, pa thënë asgjë; trenat që mund ta sillnin, erdhën e ikën, por ai jo. Politikanët, sidomos bosët e mëdhenj me mjekër, presin t’u vijë treni me pushtetin e tyre. Ata nuk e dinë se me çfarë mjetesh do të vijë: a me dhunë?, a me rotacion kot së koti?, a me sharje?, a me kulisa?…, kjo nuk ka rëndësi për ta. Ka qenë një kohë që kishin pushtet pa fund, para pa fund, kishin servilë e vrasës, gjykatës familjarë si infermierë të qenve; kishin edhe budallëkun e turmave… Prapë të njëjtët, domethënë?…
Lëri këta, se këta janë fëmijë të absurdit.
Ajo çfarë pritet nuk është lëvozhga që mban deti mbi valë. Pritet ajo që është thellë:
Opozita as ia ka haberin, as do që ta mësojë; ndërsa qeveria rrotullon çamçakëzin nëpër gojë në pritje si do të bëhet. A do të jetë e zonja qeveria që të zgjidhë çështjet e fundit të detit?
“Njerëzimi është si një pus me dy kova. Ndërsa njëra zbret për t’u mbushur, tjetra ngjitet për t’u zbrazur’, shkruante shkrimtari ikonë e letërsisë së absurdit, Samuel Beckett. Shqipëria tashmë është bërë edhe më e rëndësishme në sensin gjeopolitik, dhe prandaj duhet të marrë e të japë barrë të rënda:
E para, i duhet të zgjedhë mes zgjidhjes së fortë të llojit të ‘luftës së ftohtë’ me Iranin apo botën Islamike dhe vijave politike të Amerikës. Shqipërisë i duhet të ndërpresë marrëdhëniet diplomatike me Iranin, për të siguruar veten dhe Perëndimin nga rreziqet në ‘Manzë’. Apo ka tjetër mendje lidhur me Amerikën?. Çfarë pritet pas kësaj?
E dyta, raportet me fqinjët mbi Kosovën sovrane dhe me ‘gylenizmin’ e Turqisë: Nëse kulisat ‘evopianiste’ plus faktorë të tjerë lindorë do të tentojnë të ‘zhbëjnë’ shtetin më të ri me shumicë shqiptare, çfarë do të ndodhë? Herën e parë, 1999, shqiptarët u bashkuan vëllazërisht sipas kodeve para- politike. Po tani, që nuk mund të përsëritet e njëjta gjë, çfarë do të bëjmë për të mbajtur peshat? Garanci është prezenca Amerikane në rajon, por çfarë po bën shteti ynë për ta garantuar më tej?… Peshat rrinë poshtë, dhe kombi ynë mban vlera dhe barrë.
… Nuk pritet të bjerë petalja e lumturisë nën pemën e pushtetit.
