Nga Skënder Minxhozi
Emrat, më saktë emërtesat e fenomeneve e ngjarjeve, janë shumë shpesh konvencione. Pra, marrëveshje mes njerëzish, për t’i dhënë një identitet të caktuar asaj për të cilën flitet. Edhe kjo puna e luftës kundër koronavirusit, e cila i ka dhënë orët e fundit hov debatit të rradhës shterpë në ambjentin e Tiranës politike, është në thelb një jo-lajm. Një çeshtje boshe, një hall forme, ndërkohë që hallin e vërtetë e kemi me përmbajtjen e krizës që po kalojmë.
Kriza e koronavirusit është një pandemi që kancelarja gjermane e cilësoi si sfidën më të madhe për njerëzimin, pas Luftës së Dytë Botërore. Me një frazë kaq drithëruese, Angela Merkel i tha botës se para këtij armiku të padukshëm mikroskopik, as Lufta e Ftohtë, as kriza e raketave bërthamore në Kubë, as dhjetra lufta lokale dhe armatosja deri në grykë e vendeve me armatim nuklear, nuk kanë paraqitur një sfidë të ngjashme dhe kërcënuese për jetën njerëzore, në të gjithë globin.
Nuk ka asnjë rëndësi se çfarë emri i vendosim kësaj që jetojmë sot. Por ama e dimë fare mirë se kurrë më parë në jetët tona, sado të shkurtra apo të gjata të kenë qenë ato, nuk kemi parë që në një vend që i ka mësuar botës civilizimin e kulturën, si Italia, të përzgjidhen ata që do të jetojnë në shtretërit e spitaleve, nga ata që do të vdesin. Nuk ka parë askush nga ne, që qytetarët e Parisit, Londrës, Nju Jorkut dhe Milanos, të jetojnë nën shtetrrethim, të mbyllen të gjithë në shtëpitë e tyre, madje të paguajnë penalitete financiare të konsiderueshme nëse dalin jashtë derës së banesës.
Asnjë precedent nga ata që dimë, përjashtuar skenaret e filmave të Hollivudit apo librat fantastiko-shkencorë, nuk i ngjan kësaj që po përjeton sot bota. Nuk mbajmë mend askund që të gjitha shtetet, nga ato të varfërat si ky i yni, e deri te Zvicra, Gjermania, SHBA dhe Japonia, të dorëzohen para një virusi stinor si ky, që papritur e ka bërë botën një vend krejt të pasigurt për jetën.
Është e dukshme që Edi Rama po ndërton një fabul të vetën për këtë që po ndodh, në këto orë emergjence. Si jo rrallë në të shkuarën, edhe termin e rradhës “luftë” e ka të kopjuar nga krerë të tjerë shtetesh. Macron e të tjerë e kanë përdorur këtë fjalë, pasi natyrshëm nuk gjendet një term tjetër, për të shpjeguar bindshëm dhe mjaftueshëm përmbysjen dhe troshitjen e skajshme që ka prodhuar në çdo meridian e paralel, kjo krizë shëndetësore.
Është qesharake të shihet sesi është fantazuar rreth këtij jo-lajmi në një pjesë të politikës e medias kritike ndaj qeverisë. Është groteske dhe krejt e pavërtetë, të thuash për shembull, se Rama po kërkon të na dominojë dhe të përjetësojë sundimin e tij, duke përdorur terma të skajshëm si lufta, me qëllim që të çimentojë pushtetin e tij.
Hidhni një sy matanë gardhit. Shikoni si janë strukur popujt e botës nga kjo emergjencë, duke sajuar këngë që të mësojnë sesi lahen duart dhe reklama e spote të pafundme që bëjnë thirrje të qëndrohet në shtëpi, që të mos i jepet dora askujt, madje-madje edhe që të kontrollohen teshtimat dhe kollitjet.
Nuk ka asnjë rëndësi termi që i japim një krize, e cila na ka futur në një terren krejt alien e të panjohur për ne si rracë njerëzore. Të paktën për këtë gjeneratë që jeton sot në këtë planet. E rëndësishme ka të shpëtohet jeta. Ky është instikti bazë i çdo gjallese, ky është imperativi i vetëm që ka rëndësi.
Ky shtet i varfër po na thotë “rrini në shtëpi se nuk kam mjete t’ju shpëtoj”. Në fakt diçka të ngjashme po thonë këto orë edhe shtete që po bëhen gati të nxjerrin nga buxhetet e tyre qindra miliarda, për të përballuar krizën. Bota po ul qepenat. Ç’rëndësi ka çfarë emri do t’i vemë këtij rituali dramatik?!
