Nga Veton Surroi
1. Isha në darkë me një mik në Uashington këtë javë dhe më tha se “dritarja e mundësisë” për arritjen e marrëveshjes me Serbinë po mbyllet.
– Po, por tash është më ndryshe.
– Por, kështu ishte edhe parvjet?
-Është e vërtetë, por tash është më ndryshe…
– Pse është më ndryshe?
– Sepse plani i Presidentit Vuçiq është pranuar nga Thaçi.
– Dhe?
– Dhe kjo është hera e parë që ndodh një gjë e tillë. Dhe po të pranonit ju, do të gjendej përkrahja në State Department.
– Por Vuçiqi ka mundësi ta zbatojë një marrëveshje, ndërsa Thaçi e ka krejt Kosovën
kundër.
– Po, ky është vërtet problem.
2.
Miku vazhdoi, megjithatë, se “dritarja e mundësisë” (window of opportunity) duhet
të shfrytëzohet.
– Përse gjithë ky ngulm?
– Sepse Vuçiqi ka më në fund një marrëveshje, me të cilën mund të dalë para opinionit të vet.
– Një copë toke andej dhe një copë toke këndej kufirit, disa njerëz shkojnë atje dhe disa
vijnë këtej: kjo të duket marrëveshja?
– Paj, ti po e thjeshtëson, por, në thelb, Vuçiqi merr Veriun, ndërsa ju merrni ulësen në OKB.
– Edhe po të pajtohej Kosova ta japë Veriun, Vuçiqi vetëm mund të premtojë se nuk do të pengojë ulësen në OKB për Kosovën, por vendimin e jep Këshilli i Sigurimit, pra, në radhë të parë Putini. Pra, Veriu shkon për një premtim, të cilin mund ta përmbushë vetëm Putini?
– Po, pastaj këtu hyn Amerika, që hap punën me Putinin.
– Dhe Putini e kërkon Krimenë, për shembull?
– Eh, atë Amerika nuk mund ta japë…
– Pra, katër komunat e Veriut për një premtim…
3.
-Por, do të mbeteni pa karrige në OKB,- vazhdoi miku.
– Të cilën edhe ashtu nuk mund ta japë Vuçiqi.
-Po, por “dritarja e mundësisë” do të mbyllet.
-Prit pak. Është fjalë për “dritaren e mundësisë”, që Vuçiqi të dalë para opinionit të vet dhe të thotë se i mora këto katër komuna në këmbim për premtimin për OKB?
– Po e thjeshtëson prapë. Është fjala për “dritaren e mundësisë” për një marrëveshje gjithëpërfshirëse.
– E cila nuk ka më shumë se kaq. Pra, i tërë konflikti që kemi me Serbinë, është për katër komunat në Veri. I gjithë shkatërrimi, të zhdukurit, të vrarët – që të gjitha janë çështje që zgjidhen me katër komunat, të cilat kanë qenë shkaku i vërtetë i luftës.
– Po, por e tëra duhet të përfundojë
– Duke i lënë të gjitha çështjet e tjera të hapura, pos katër komunave të Veriut që shkojnë në Serbi? Në kohën kur Rusia do të diktojë sesi do të rrjedhin gjërat, ndërsa SHBA-ja ka kohë që është në gjendje autopiloti në politikën e jashtme, pa ndonjë interes të veçantë në cilëndo prej pikave që i prek Rusia?
4.
-Fajin e ka Gjermania,-tha miku im.
– Pse mbrojti një parim, mbi të cilin është ndërtuar Europa, që nuk mund të ketë zgjidhje për problemet me lëvizje të njerëzve e popujve?
– Jo, sepse pengoi marrëveshjen që kishin arritur dy presidentët.
-Marrëveshje që ishte kundër parimeve, rrjedhimisht do të ishte edhe kundër Gjermanisë, rrjedhimisht kundër Europës, rrjedhimisht kundër hapësirës, në të cilën duam të integrohemi.
– Por, nuk dha ndonjë alternativë tjetër. Ma trego alternativën.
– Alternativa është të mos bëhen budallakite që janë bërë gjatë gjithë kohës së negociatave të Brukselit. Thaçi është duke aplikuar metodën që aplikoi Milosheviqi më herët, duke e mbuluar njërin problem që e ka krijuar vetë
– autonominë territoriale të serbëve në Kosovë, në Marrëveshjen e Brukselit
– me një problem më të madh, të këmbimit të popullatave e territoreve.
– Por, kjo nuk është zgjidhje alternative, është një proces.
– Po pra, rrugës qorre i ka ardhur fundi dhe do filluar një proces serioz.
5.
-Ç’është e vërteta, kam mbetur i vetëm në vlerësimet e mia këtu në qytet,-tha miku im.
– Gëzohem. Dhe gëzohem që kjo është bisedë darke. Dhe që nuk je në pozitë që të ofrosh zyrtarisht “dritaren tënde të mundësisë”.
