Nga Andi Bushati
Protesta e opozitës dha një mesazh: Edi Rama mposhtet me tru, ndoshta shumë më lehtë sesa me muskuj.
Këtë të shtunë u provuan të dyja rrugët. Idhtarët e PD -LSI ndoqën skenarin që kanë përshkruar për muaj me radhë, duke tentuar pushtimin e kryeministrisë, duke shpërthyer gardhet përreth sallës së parlamentit, duke bllokuar rrugët dhe duke u përleshur me policinë. Por sot aksionin e tyre e alternuan edhe me një formë tjetër.
Për një orë rresht, mbi fasadën e zyrës me flutura të piktorit, mbi markizën e artistit me famë botërore Philippe Parreno, mbi sallën cod të propoganduar si vendi par exellece i derdhjes së mendimit të lirë, kanë vërshyer disa të vërteta rënqethëse. Për gjatë gjithë kësaj kohe, në mediat që transmetonin live, janë pasqyruar slloganet që demaskonin shtetin e drogës, ministrat e kanabisit, oligarkët që përfitojnë miliarda nga ajo godinë.
Pra majftoi një lëvizje e vetme, një gjetje fine, që selia që e shohim për ditë në ekrane me maskën që i vesh propaganda, të na shfaqej me fytyrën e saj të vërtetë.
Edhe nëse do të kishte qenë e gatshme të paguante miliona, opozita nuk do ta kishte realizuar dot një fushatë publicitare negativiste, në ato prmasa që e arriti për 60 minuta të vetme.
Edh nëse do të kishte kërkuar imazhe më të mira për ti shpërndarë mediave perendimore, ajo nuk do të gjente dot rrugë me efikase.
Pas saj, vërtet që Tirana i’a vlen të mendojë të zhvillojë edhe “turizmin e protestave”, ku gjithkush mund të vëzhgojë se sa pak mund duhet dhe sa lehtë mund të çmontohet një makineri e koracuar gënjeshtrash.
Natyrisht, vënia në pah e kësaj diference s’do të thotë aspak se dhuna ndaj regjimit të Ramës nuk është e përligjur. Ndaj një kaste që grabit vota për të fituar legjitimitet dhe pastaj zhvat pasuri publike për të siguruar vota, asnjë mjet beteje nuk është i pa moralshëm. Por, përpjekja tre mujore e rrugës radikale na dëshmoi një të vërtetë të madhe. Ajo tregoi se dhuna nuk mund të funskionojë ndaj një klike qeveritare dhe ka tubuar në armatën e saj edhe policinë politike edhe banditët e krminelët. Kjo është hera e parë, në këto tre dekada histori pluralizmi, kur këta të fundit janë renditur vetëm me njërin krah.
Ky binom e ka bërë gati të pamundur krisjen e imazhit të pushteti me rugën e forcës.
Ndërsa prova e sotme për të gërshetuar betejën e muskujve me gjetje inteligjente, rezultoi një eksperiment interesant.
Ajo tregoi se në pamundsi për ti djegur zyrën, Ramën e dëmton po njësoj duke i përdhosur fasadën. Shkrimi i të vërtetave të thjeshta, mbi muret e pallatit të gënjeshtrave, ishte një gjetje që hap një perspektivë të re. Atë se beteja me këtë kryeministër duhet zhvilluar njëkohësisht në dy fronte, sa atë të përplasjes me muskuj, po aq edhe në atë të përballjes me tru.
Kjo e dyta (jo ndeshja me ushtrinë e banditëve), por sfida me propagandistët e tij, ka rezultuar deri tani më e suksesshme. Ata u mundën hap pas hapi, nga protestat inteligjente të studentëve, nga vendimi për ta lënë kryeministrin si të gjithë autokratët e botës, përballë një opozite fallco dhe tani së fundi nga një projektor i vetëm.
Sfida si kjo i heqin regjimit një prej dy shtyllave në të cilat mbështetet, atë të propagandës. Dhe po iu rrëzua përfundimisht ajo, Ramës s’do t’i mbetet askush për ta mbrojtur veç banditëve të tij.
