Nga Ben Andoni
Që prej muajsh, kur Ilir Meta, kryetari i ri i shtetit shqiptar, po rehatohej në postin më të lartë të vendit, filluan hamendësitë për të ardhmen e tij. Duke parë sesi e mbylli periudhën e fundit të postit të tij në krye të Parlamentit, shtuar me shfaqjet e panatyrshme në ditët e zgjedhjeve të fundit, u llogarit se jo shumë larg ai do të ishte në terren, në ndihmë të partisë së tij. Që do të thoshte me militantët e vet në krye të protestave.
Duket se gati dy vjet më pas, presidenca e tij po shënon atë rënie të fuqisë së tij politike, që ka nisur vite më parë. Kjo, sepse, për dy mandatet e fundit u bashkua me dy partitë më të forta në Shqipëri, që i kishte anatemuar dhe me të drejtë i kishte kritikuar për marrëveshjen e vitit 2008, por edhe me zbritjen e natyrshme të yllit të tij, pasi erdhi koha e Edi Ramës dhe Lulzim Bashës.
Veçse duket se edhe dy partitë e mëdha u hakmorën sipas mënyrës së tyre. Të dy krerët më të fuqishëm të PD-PS, respektivisht Berisha dhe Rama, e lanë në poste, ku jo vetëm nuk prishte punë, por që thjesht ngopnin dukjen false dhe egon e tij për pushtet. Ndërkohë, që në formë kapilare, pozicioni i tij reflektohej tek vartësit dhe militantët, të cilët morën lloj-lloj etiketimesh. LSI-ja u nda si armike e betuar me PD-në për t’i dhënë jetë bashkëpunimit që ktheu në jetë PS-në. Ashtu si katër vjet më vonë, Edi Rama në marrëveshjen e hidhur me Bashën as nuk e begenisi partinë e tij, që tashmë kaloi në duart e bashkëshortes.
Militantët mbetën pa vendet e lakmuara të punës, kurse fryma pragmatiste e partisë së tij nuk mund t’i jetojë konjukturave të reja. Pasojat po duken tani pas lënies së mandateve: katër politikanë të saj në listën partiake pranuan të ishin në parlamentin mono të Ramës.
Edhe pse nuk është më në parti, kurse vendin e tij po e mbulon Monika Kryemadhi, bashkëshortja dhe besnike e një vije të ashpër, madje edhe më të ashpër se vetë PD-ja, duket se vendi real i Ilir Metës është në krye të LSI-së. Duket se me “mungesën” e justifikuar, Meta ka qenë në ekskursion të gjatë dhe partinë e ka drejtuar me celular, kurse tashmë është koha që të rikthehet me të gjithë përvojën e dy posteve të larta, t’i shërbejë opozitës dhe të ravijëzojë dhe frymën e një politikani ndryshe. Këtë nuk e bën dot Basha, që është krejt nën hijen e Berishës apo Kryemadhi, që e ka të vështirë të faktorizohet në një shoqëri krejt maskiliste.
Ilir Meta, ideatori dhe mbajtësi i LSI-së, e kishte vendosur parimin e punës të kësaj partie mbi disa vlera interesi, që në vite e squllën dhe ia zbehën fare aksionin politik. LSI-ja u dobësua shumë më tepër kur u vendos ai në postin e Kryetarit të Kuvendit, pasi bëri një drejtim të dobët në historinë e parlamenteve të viteve të Demokracisë dhe akoma më shumë në ditët e sotme, kur Kryemadhi po mundohet me zor t’i japë frymën e munguar apatikëve të saj, mesuar me benefice.
Duket se në të ardhmen Ilir Meta duhet të riformatojë dhe frymën e kësaj partie, që duhet thënë se nuk i shërben më pragmatizmi, me të cilën u është ngjitur deri më sot partive kryesore.
Dhe, logjika duket se do e marrë Ilir Metën, me shumë gjasë, e do ta rikthejë aty ku e ka vendin, por edhe ku i duhet të riformatojë veten për synimet e të ardhmes, ku duket se më e spikatura mbetet ajo që të jetë kreu i Ekzekutivit. Por, rruga për të shkuar deri aty fillon nga opozita, vendi, ku ai di të luajë mirë dhe qartë në kulisat e politikës shqiptare. Dhe, opozita do kishte një fat të madh, që krahas Berishës të vërtetë të kishte dhe një Ilir Meta të vërtetë, por ndoshta të moderuar dhe me synime të qarta. (Javanews)
