Njëherë e një kohë, ekzistonte një ishull në të cilin jetonin të gjitha ndjenjat.
Atje jetonin Lumturia, Njohuria, Dashuria, Hidhërimi dhe të gjitha emocionet e tjera.
Një ditë mësuan se ishulli i tyre do të fundoset dhe kështu të gjithë riparuan anijet e tyre dhe filluan të largohen.
Dashuria ishte e vetmja që mbeti pas. Ajo donte të duronte … deri në momentin e fundit.
Kur ishulli filloi të fundosej, Dashuria vendosi të kërkonte ndihmë. Ai e sheh Pasurinë që kaloi me një jaht të shkëlqyeshëm.
Dashuria pyet: “Pasuri, mund të më merrësh me vete?”
“Jo, nuk mundem,” tha Pasuria.
“Unë kam argjend dhe ar në anijen time dhe nuk ka vend për ju”.
Dashuria pastaj vendosi të kërkojë ndihmë nga Arroganca, e cila gjithashtu kaloi përpara saj në një skaf të bukur.
“Të lutem më ndihmo,” tha Dashuria.
“Unë nuk mund t’ju ndihmoj. Ju jeni e lagur dhe do të prishni skafin tim të bukur “, u përgjigj Arroganca.
Hidhërimi ishte më larg dhe kështu Dashuria vendosi ta pyeste për ndihmë.
“Më lër të vij me ju.”
“Oh Dashuri, jam aq i trishtuar sa dua të qëndroj vetëm”, tha Hidhërimi.
Lumturia kaloi para Dashurisë, por ajo nuk u kujdes. Ishte aq e lumtur sa ajo as nuk e dëgjoi Dashurin që kërkonte ndihmë.
Papritmas u dëgjua një zë:
“Dashuri, eja këtu! Unë do t’ju marr me vete! ”
Ishte një zotëri shumë i moshuar që Dashuria nuk e njihte, por ajo ishte e mbushur me mirënjohje të tillë saqë harroi ta pyesë për emrin e tij.
Kur dolën në breg, zotëria vazhdoi rrugën e tij. Dashuria, duke e ditur se sa i detyrohej zotërisë që e ndihmoi, pyeti Njohjen:
“Njohuri, kush më ka ndihmuar”?
“Koha” u përgjigj Njohuria.
“Koha?” pyeti dashuria. “Pse më ndihmoi koha?”
Pastaj Njohuria buzëqeshi me urtësi të thellë, dhe tha: “Vetëm koha mund të kuptojnë se sa e rëndësishme është dashuria”!
