Nga Irena Beqiraj
Mbajtja e rritjes së qën drueshme ekonomike, një objektiv i rëndësishëm dhe i arritshëm për Shqipërinë po lëkundet. Si të gjitha “fitoret” e këtij vendi, konsolidimi fiskal, modeli i ri ekonomik, shfaqen sot anemikë, të dobët, me përmirësime të luhatshme duke rritur pasigurinë mbi të ardhmen. Problemet kryesore të vendit qëndrojnë në mungesën e vëmendjes që u kushtojmë nevojave thelbësore të njerëzve, veçanërisht të të varfërve dhe të rinjve.
A i shfrytëzuam mirë burimet publike të gjeneruara për të përmirësuar kushtet e jetesës së njerëzve? A përjetojmë një mungesë të vazhdueshme të shërbimeve sociale cilësore, siç janë shkollimi dhe kujdesi mjekësor, si dhe të shërbimeve bazë si p.sh: uji i sigurt, energjia elektrike, kullimi, transporti dhe kanalizimet?
A mos ka ardhur koha që strategjinë e kahershme “do bëjmë më shumë me më pak” ta zëvendësojmë me strategjinë “do të bëjmë aq sa mundemi, por saktë”?
Çdo njeri që ka kaluar një javë në politikë (edhe një javë në politikë është kohë e gjatë) do të nënqeshte duke menduar politikisht, që strategjia e dytë, naivisht e sinqertë, nuk na duhet sepse nuk shet. Por kujt po “i shitemi” vallë?
Ekonomia jonë kërkon pikërisht një reflektim të sinqertë, të hapur, gjithëpërfshirës, jashtë konfliktit politik afatgjatë, larg propagandës, brenda nesh e më afër mirëqenies së shqiptarëve.
Ekonomia jonë ka nevojë urgjente për dije, pasi rritja ekonomike do të vazhdojë të kërcënohet jo vetëm nga mungesa e infrastrukturës sociale dhe fizike, por mbi të gjitha kërcënohet nga neglizhenca karshi burimit bazë të saj, zhvillimit të aftësive njerëzore. Injoranca na ka kushtuar e po na kushton çdo ditë e më shumë.
Sistemi ynë demokratik është jo fare çuditërisht në kaos.
As i pari e as i fundit në historinë botërore të njerëzimit, rasti shqiptar konfirmon se demokracitë janë jashtëzakonisht të brishta kur përballen me varfërinë. Tash e 30 vjet ëndërrojmë, kërkojmë “demokracinë e paepur” të vendeve të zhvilluara.
Tash e 30 vjet harrojmë që njerëzit e varfër kanë më shumë gjasa të qeverisen nga diktatorët, bëhen lehtësisht pjesë e dhunës kolektive. Në varfëri drejtësia është luks, korrupsioni zakon, pandëshkueshmëria përfitim, që u takon ekskluzivisht elitave politike. Ndër njerëz të varfër, fitoret politike, pavarësisht llojit të tyre, janë po aq të paqëndrueshme sa ekonomia ku ngrihen. Ato i ngjajnë ngrehinave të ndërtuara mbi kraterin e një vullkani.
Në luftën për të ndërtuar demokracinë duhet të hapim veshët e qartësisht do të dëgjojmë që demokracia po çirret mbi të gjitha për ekonomi!
